پرکشیده از لبش چیزی که نامش خنده بود
ته کشیده در وجودش ظرف صبر لعنتی 
.
دزدکی در خاطرش عکسی نگه میداشت از 
آن کسی که بود حالا توی قهر لعنتی 
.
زیر لب آهسته لعنت کرد آن کس را که او 
زندگی اش را ربود از او به مکر لعنتی 
.
با مدادی روی دیوار اتاق خود نوشت :
بر سرم آوار شو ای سقفِ قبر لعنتی .
.
ساعتی میشد که دیگر واقعاً او رفته بود 
توی فکر مرگ با یک جرعه زهر لعنتی

‫‏جواد مزنگی‬